Kwentong Puppy

Minsan may nakilala akong cute little puppies na laging kapit-kamay umulan o umaraw, umaga hanggang gabi.

Eto ay sina Gami and Daki.

From left to right, eto si Gami, ang 9mm, headset at ang hat






Sleepy ba si Gami?

O ginawa na syang pulutan?

Huhuhu.

Ganito ba dapat ang libingan ng mga asong bayani?

Kawawang Gami. Mukhang iniwan na nya si Daki.


Ibinaon na ata si Gami, hindi nga lang six feet below the ground.








Biglang hinanap ni Daki si Gami. Naglakad siya at naglibot sa pali-paligid.

At di napiligan ni Daki'ng umiyak ng umiyak nung nakita niya si Gami.









Iyak ng iyak ng iyak si Daki, naisip niya, sadyang iniwan na siya ng kaibigang si Gami.

Sa naghihinagpis na puso ni Daki, tuluyan na niyang di nakayanan ang kinahinatnan ni Gami.

Kaya bilang tunay na kaibigan, dinamayan ni Daki si Gami.

Hanggang sa huli...sila ay simbulo ng tunay na pagkakaibigan... walang iwanan ang slogan.

Batang bully

Isa ka adlaw sa isa ka tindahan duol sa isa ka housing adunay mga bata nga babae og mga lalaki nga nagtapok.

Naabtan sa isa ka mamalitay sa tindahan ang mga bata nga nag away.

Naminaw lang si Ate sa ilaha, kintahay naa pay gustong paliton sa tindahan.

Og sa dihang sa kadugayan ang isa ka bata nga babae wala nay undang nga gahilak atubangan sa batang lalaki, “Hu hu hu hu, isumbong gyud taka sa akong Mama bah. Isumbong taka.”

Tubag sa batang lalaki nga nagpahilak sa batang babae: “Isumbong! Hadlukon man ta sa imong Mama. Imong Mama? Imong Mama nga buktot! Kung musaka sa punuan sa lubi mura og bakukang. Unya pag mukanaog kung mu-ulan, imong Mama murag bao! Bao nga galutaw sa tubig kay buktot man. Ha ha ha ha! Isumbong!”

Si Ateh nga kintahay naa pay gipalit sa tindahan wala napugngan nga mukatawa og sabay na lang nga gibadlong ang batang lalaki.

“Pssst, undanga na ninyo. Panguli mo, panguli, wala moy gibuhat diri kundi mangaway og laing bata.”

Batang lalaki nitubag : “Nangaway! Nangaway daw. Tiguwang, tiguwang!”

Kung ikaw si Ate, unsa pa ba imong mabuhat sa batang lalaki?

How do we fight bullies?

Sama sa gibuhat ni Ate sa tindahan, ato na lang kining ikatawa aron mahuwasan ta.

Pero sa bata nga babae nga niuli sa ilang balay nga gahilak, unsa pa ba atong mabuhat?

One day, we have to fight those bullies in our lives.

Homeowner President

Matagal tagal na rin akong di nakabalik sa dating rota ng pagsakay sa public utility vehicle.
Limang buwan din akong nagmaneho ng pribadong sasakyan hanggang sa dumating ang panahong kailangan na syang ibalik sa tunay na nag mamay-ari.

Isang gabi matapos akong mag grocery, hinabol ko ang last trip ng jeep papuntang subdibisyon namin.
Papasok pa lang nakita ko na si presidente ng association namin.

Sabi ko sa sarili ko para megaphone na naman ang boses nito.

True enough pag-upo ko may kausap nga sya. Yong taong nasa harapan nya.
Isang homeowner din, tapos ang pinag-uusapan nila itong Balikatan housing issue.

Ewan ko ba bakit natiis nong babaeng pakinggan ang kayabangan nya.

Gusto ko nang bumaba eh, yong tipong puno na nang hangin ang tono ng boses nya at usapan nila.

Kaso naisip ko, last trip na to eh pag bumaba ako, taxi na ang ending ko.

Bigla sinabi ni homeowner president, ng fax daw si speaker of the house sa kanya. At kagagaling lang daw nya sa city council, at ng overtime sila para sa mga susunod na aksyon, at bukas lalabas sa lahat ng pahayagan ang kadramahan nila.

Ang galeng galeng nya talaga.

Wala akong planong makinig pa sa usapan nila, pero di ko napigilang isulat sa cellphone ko ang tanong nya sa babaeng homeowner.

Tanong nya sa babae "kanino ba yong bahay, under the name of you or under your husband?"

Genius syang talaga.

Ay naku, naniniwala talaga akong produkto ng Promil na gatas si homeowner president.

.

Skye... not the eagle up high

Ewan ko ba bakit ang tao pag antagal kang di nakita, andaming tanong.
Ang hilig hilig magtanong.

"Uy kamuzta ka na? Nag-asawa ka na ba? May anak ka na?"
Mga ganyang tipong drama.

Oo may anak na ako. Anim na buwan na sya at mahigit sampung-libo na nagastos ko sa kanya.

Oo, aso ang anak ko.

Binigyan ako ng aso. Baby namin `to, sa mga di pa tapos magtanong ng kung anu-ano.

Patpatin ka pa lang noong una kang pinakita sa kin.

Bitbit ka ni Mamang Gorio as advance na pamasko.

Out of stock raw ang Labrador eh kaya eto ka karang-karang niya.

Naalala ko pa, takot ka sa biyahe, tumatago ka pa nga sa ilalim na kariton.

Halos tug-of-war at hide-and-seek ang drama niyo. Pinainom ka pa ng malamig na tubig at sa

kalagitnaan ng biyahe munting ka nang himatayin.






Tapos noong iharap ka na sa akin, naihi ka sa harap ng iba.

Halatang totoy na totoy ka pa. Mukhang di makabasag pinggan sa sobrang amo ang drama.


Ilang buwan ang nakalipas at matapos nag mahabang prosesong bakuna rito, bakuna roon, purga rito, purga roon.

Unti-unting nagbago ang hitsura mo.

From todler patpatin to growing puppy. Ganito ka naman pag play-mode ang drama.






Pag tamad-mode naman ang drama mo.
Ganito ka lang. Etong tamad-mode ang gustong-gusto ng lahat ng tao sa bahay.

Hindi nauubos ang mga plastic, newspapers at tsinelas sa mga ngipin mo.







At yong original mong amo, pati ako kinukulit, ano na raw hitsura mo.

Miss ka na niya, siguro.

Kaya noong nakaraang linggo, bago kami nagbakasyon sa Loakan.

Nag pa-picture ka na naman.
Katakot ka na. Para kang guwardiya ng airport o mall.






Nagbibinata ka na nga. Puppy pa pero mukhang binata na.
At gwapo ka na raw, gwapo na katawan mo.
Plus 1,000 pogi points sigurado pagnatapos mo K-9 schooling mo.




Eto ka Skye, before naging preso sa kulungan mo.

Baby Mal

sa iyong pagdating ...

handa na ang lahat...

Ang donuts ni Cello

Let us "donut talk" today.

Word of mouth.

It was first introduced to him by a fellow-building-mate in Quezon City if I’m not mistaken.
Next thing he did was date me to this place at 11 p.m.
Indeed, I fell in love with the donut. Kala niyo sa kanya ano?
Syemfrey sa kanya rin. Kailangan pa bang i-memorize yon.


Cello’s Doughnuts and Dips first opened in Katipunan Road, Quezon City just in front of Ateneo de Manila in 2004.


Eto ata considered favorite doughnut ng mga Atenista sa Katips.
Its owner is young entrepreneur named Cello Santos.


She sells unique donuts in different flavors like Chocnut, Oreo, chocolate, cheese, peanut butter, M&M’s.


Given with a small mouth, their cocktails is what I like more.

Cocktail is a bite size version of their donut.

Ginawa siya para sa may mga cute na mouth. Hmmmm.

A year after, they opened another store along Taft Avenue in Manila.
This is how the Cellos' Taft branch looks like.




In October of 2006 they had another one in Greenhills, San Juan.

That’s where I bought my four boxes in November of 2007 minus my driver-escort-bodyguard in tow. Forgot to get pictures of the shop though... Ohhh, I miss Evo, Mazzie and Goldi.

I am not a donut freak but I highly recommend Cello’s as your must-bring-pasalubong home.
Sabi nga nung young PAL flight attendant when she saw me placed my Davao-bound pasalubong inside the plane’s overhead compartment, “Ay Cello’s sa Katips. Masarap yan Ma’am!”

“YES!” Of course, I replied with very convincing smile.
“May shop na sila sa Greenhills,” I added.


Sayang, nakalimutan ko nga lang sabihing “Cello’s donuts and dips is a pamatay date place.”

So when you are in Quezon City, Taft or Greenhills, find time to visit Cello’s and have a taste of their sumptuous pillows, cocktails or donuts.


I’ve tasted Go Nuts and Krispy Kreme. I say nothing beats Cello’s simply because it’s not overrated-over-sugarcoated donut that melts in your mouth.

Have you eaten a donut from Cello’s?
Hmmmm, we did!
Hit na hit ang donut mo Cello. Pantawid gutom na siya, pamatay date place pa.
Kain na!

Nikon blah

"Buying a Nikon doesn't make you a photographer. It makes you a Nikon owner" ~ Author Unknown

My version: "Buying a Nikon doesn't make you a photographer.
It makes you a beautiful Nikon owner!"

For comments, suggestions, violent reactions, contact 1-800-4462428682868 (dimagbuotbuot)

Promote Philippines... Air Philippines

I am not a frequent flyer but I do get my own share of pre-departure-send-off drama in real life.

Whining inside an airport terminal is common among well-wishers and even with passengers, that’s talking on my personal experience for once I was a victim of a delayed flight.

Last Friday, with one small plastic bag in tow and as early as 8a.m. I walked under the heat of the sun to an airport terminal.

Was there to meet a college barkada who is scheduled to leave for Manila at 9.40 a.m.
The plastic bag I carried was filled with “pasalubong orders” of other college barkadas now working in Qatar.

Believe me “pasalubong” includes hopia, dice, facial soap, puto plastic baking pan and slippers.

With no hassle at all, arriving more than one hour before the flight, we pushed Etol’s cart into the pre-departure area, only to be told by the “airport tulak boys” the flight was cancelled.
Pakshet!

Sige na nga, to be really sure, Etol and I proceeded to the check-in counter, lining up with other people who has the same flight schedule.

True indeed the flight was cancelled.
Wala lang, siguro wala lang silang mapalipad na eroplano.
Cancelled lang ang flight. As simple as that.

Sure we want to make talak-talak but still with a smile we manage to ask the counter clerk so politely on how will Etol board her 5.10p.m. flight to Doha when they transferred her to the PAL’s 4 p.m. flight.

Kala namin kami lang ang praning and worried … until we heard a voice in front us spokening bow-wow-wow.

American Joe nagyawyaw.

Holding his half-Pinay, half-American little daughter, and supported by his Pinay wife, he raised his voice.

Etol and I just listened. Uzi ears kami while at his back.

“What? They cancelled it?,” sabi ni ‘Kano.

Etol and I smiled.

And then he said “That’s stupid. Just like that, they cancelled the flight without telling us why?”

Again, Etol and I smiled. Katawa na mi gamay while continuously making use of our Uzi ears.

And then the wife tried to calm him down.

Drama kunwari sya, “Where’s your luggage? Just attend to your luggage.”

Smile and katawa gihapon ‘mi and chorused “nagyawyaw gyud sya bayot!”

Alangan pud uy, connecting flight pud sila to US.

And he raised his voice again saying “This is Philippines. Promote Philippines….”

Katawa na gyud mig maayo uy, dili na madalang smile smile.

Sikat gyud Pinoy no?

Only in the Philippines.

Og kani ang sumpay sa iyang yawyaw.

Hold your horses mga kababayan ko.


“…First they rob my house and now they cancelled my flight.”

Ammmmm. Mao sya yawyaw uy.

Tatak Pinoy talaga.

The ever sikat Pinoy robbers.

Kaw daw beh. First you rob his house and then you cancelled his flight.

Promote Pilipins, sakay ka pag Air Pilipins?

Run down the rapids bugsay bugsay

Much has been said about white water rafting and water tubing.

Water rafting is now a must-do-list when you visit the cities of Davao and Cagayan de Oro.
Rafting in Mindanao became a word of mouth among adventure seekers wanting to feel minutes or hours of adrenalin rush in their bodies.
Syempre mas maraming dose ng adrenalin rush if freebie ang rafting.
Adventure seekers are all soaking wet and wild after the rush. Sunburn on your skin included.
Last year my sister Joy and I tried rafting Davao style.
That time it was a grand sum of P2K per head, but thanks to Ryan who served as our passport for the more than one hour walay-tumba-balintong-ride with "high-five's."
Para may idea kayo. Ganito ang magiging hitsura nyo when you try rafting in Davao.








Warning!!!
When there's heavy rain in Calinan area down to lowlands, the water looks like cold iced-tea.
Nonetheless, you get what you paid for.
And if the ride is free you have no right to whine. Just enjoy the fun with a perfect high-five!.

Forever Blue Corinne

"Nights don't come any longer

Days seem to last forever...."

Fly me to Araneta Coliseum with this passport plus MRT ride for the soundtrip ...

Is equal to :

Ang liit ni Corinne, promise.

But her almost two hours of live performance is sulit na sulit.

Sound trip

One Sunday dawn about a year ago, we traveled the highway of Bukidnon just to hear the 8 a.m. mass at the Monastery of Transfiguration.
We chose to listen to an upbeat music to keep us awake and lively and changed CD from Queen to George Michael to Swing Out Sister to Brownman Revival to Bob Marley and vise-versa.

Kala nyo lang ha. Syempre kanta rin kami.
Singing as if we are inside a karaoke bar. Eh dalawa lang kaming nag biya-biyahe. Amin ang lugar pare!
Then he said, “pag nag concert yan sa Pinas, manonood talaga ako.”
Sagot ko “talaga lang ha!.”

(Flashback) .... Can’t recall if it’s along EDSA or on our way to Cellos in Katips when we opted to change the CD.
That was years ago.
Wala lang trip lang palitan ang CD na nakasalang.
Kanta kanta lang… breakout, fooled by a smile, Am I the same girl, you on my mind.

Like most of the generation now, di nila gets ang music na yan dude.
Friends grew up enjoying Julia Fordham, Mandy Moore and Incubus, all those mentioned already performed in Manila the past two months.

Finally, after how many years of listening to their songs, from pirated CDs to MP3s, one of Britain’s famous duo will be performing next month at the Araneta Coliseum.

One of his dream concerts to watch has finally come true!
Lakas mo talaga kay Lord tsong!
Salamat rin sabi ko, para naman di mo na gagawing drums ang ulo ko pag nag mamaneho ka. Nyahahaha!

Ayan na, may Swing Out Sister Philippines Tour na!
Kaso sabi mo “Taena mahal naman ng ticket nila!”
Teka lang ha, eh almost 20 years ago na last performance nila at the PICC.

For the April 7 concert, reserved seats ranges from P2,625 to P4,935 c/o TicketNet.
Pakshet mahal nga. Isang ticket lang equivalent promo airfare na.

Sige na nga, soundtrip na ulit tayo.

... Am I the same girl you used to know
Why don't you stop
And think it over
Am I the same girl who knew your soul?
I'm the one you want
And I'm the one you need
I'm the one you love

... All the flowers would grow
From the seeds we'd sow
There's no one but you on my mind

... Fooled by a smile
You regret, won't forget what you've left behind
Lies that leave you cold insideWith a pain to hard to hide

... Don't start to ask
And now you've found a way to make it last
You've got to find a way
Say what you want to say
Breakout!!!

Here’s one for you and one for me.





Ooooooops may ticket na. Look, look, look.
Snacks na lang kulang.

Tapos sa April 10 may Duran Duran na naman.
Hmmmmmmmmmmmmm.
Sound trip ulit...

...Pretty looking road I try to hold the rising flood that fill my skin
Dont ask me why Ill keep my promise Ill melt the ice
Dont save a prayer for me now, save it till the morning after....

...The reflex is an only child, he's waiting in the park
The reflex is in charge of finding treasure in the park....

Hhmmm.... meeting you with a view to a kill
Dance into the fire
When all we see is the view to a kill!

At first I was afraid to eat a picha pie

I admit I am not a pizza freak and I really am allergic to eating more than P200 worth of meal much more a P700 worth of pizza.

Plus there's this contest between thin crust and thick crust pizza, kung asa ba gyud ang makabusog?
Asa ba gyud?

Sa kumakalam na sikmura there is no difference between eating a thick or a thin crust pizza.

Basta kay pizza sya, solo, regular, large or party size, it’s for your mouth and stomach to consume.

Then, I remember the famous 3M Pizza Pie. Sounds like adhesive tapes huh.

I think per slice costs P2.00 but that was yearssssss ago.

Can't remember the exact price per slice but I do recall their small kiosk outside Davao City High School.

A kiosk equipped with a square-sized little oven to serve the students.

They say, the 3M Pizza Pie is the first pinoy pizza since 1969. Yes, I still do enjoy their homegrown pizza. Affordable nga talaga. My last taste of this pizza was in Marikina.

Then came Papa's Pizza.

Kahinumdom pa ba mo ang ilang tindahan naa sa Ponciano?

Gosh, tigulang na gyud siguro ko. Hehehe. I believe the first Papa's Pizza store was situated along Ponciano Reyes Street fronting the U.M. Multitest.

Then there's ZED Pizza.

Mind you people, before Greenwich introduced their sari-sari square pizza, may nauna na sa kanila. Anybody who has been to ZED along Bonifacio Street can attest to this.

Pero ang makagaba na pizza sa tanan.

The Yellow Cab Pizza.





It was Jun's birthday when we feasted on this pizza. Ang presyo, whew! gamay na lang kulang isa ka sakong bugas na.

A sack of rice enough to feed a family of six for a month.

However, Joy said, we only celebrate birthday once a year. As poor as we are, ibig sabihin, we can only afford to eat expensive pizza during special occasion. Pobre! Kabus og timawa.

In short, we are not sinners after all. For 11 months, we can eat ordinary pizza anytime we like and feast on that special and expensive pizza on your birthday month.

Sabi nga ng Parokya ni Edgar "you can't expect it to be free, that's why I'm saving all my money, para mayroong pambili."

Hmmm, I can’t help but think who will celebrate next? Maybe we can try Yellow Cab's "New York's Finest" pizza. It’s just P10.00 expensive than the "Manhattan Meatlovers" sinful pizza.

The evolution of pizza. Bow!

Lukcy Bitch - Male version

Who would not recall the crisp words of Albay Governor Joey Salceda describing her boss as the "luckiest bitch around."

From early flash reports to late news, Salceda saying those words was such a perfect music to the ears of many Filipinos.

As Pinas would have some lucky bitches around, we also have lucky assholes in town.

Presenting Item No. 1 (lucky asshole in a parking lot)






Hayup na yan. BMW sasakyan parking fee pa binarat.

Style of parking pa lang, asshole na ang dating.

This is what we call a certified free parking asshole.

Obstructingly parking his kariton in front of a properly parked red
kariton.


Item No. 2 (lucky asshole in town).







Exactly 48 days ago, there was this lucky soldier who braved his way watching porn video in his neatly pampered notebook while National Security Adviser Norberto was delivering a speech during a local peace and security assembly in Tagum City.

This is what we call a lucky asshole in uniform, a full-pledged Colonel at that.

Lucky enough that it wasn't him starring in the porn video.

A truly dedicated soldier, practicing the virtue of Courage (enjoying a wifi access during a peace assembly), Integrity (watching a porno in a military uniform), Loyalty (being physically present in front of your national adviser).

So what happened to the investigation?Was the Colonel reprimanded?

Naaah, I think he still is enjoying his wifi free access inside an air-conditioned military institution.

Cherished ideals of Courage, Integrity and Loyalty watching porn.

Palag ka? Di ba sabi nga nila "pag gusto may paraan, pag ayaw may dahilan."

Besides, sources said, the Colonel was only enjoying a sex video courtesy of a police inspector and his girlfriend, the actor and actress in the sex video.

San ka nakakita nyan, only in the Armed Forces of the Philippines!

Di lang pang serbisyo sa bayan, pang freebies pa.

No, they are not members of the famous Gucci Gang, maybe just plain and
simple tigang.

Ahhhh let's hear it from The Doors....

"You know that it would be untrue
You know that I would be a liar
If I was to say to you Girl,
we couldn't get much higher
Come on baby, light my fire
Try to set the night on fire...."

100.0 Mbps - Day 1 and 2

Day 1

Whew! Not bad!
Sinong magsasabing pag bakasyon ka mahirap kumuha ng internet access.
Natawa lang ako.
A day after my **nth birthday, I went out of the city and visited my hibernation place.
Nothing more. Nothing less.
Eh wala nga sa tatlong lugar na gusto kung puntahan which I mentioned in my previous post ang natupad.
The decision to fly out of the eagle's dome came after a botched dinner.
Long story. We can only blame the mobile network provider.
Sa dating daan sa kahabaan ng Edsa ang ending ko, Sunday night.
Andami pa ring tao. Mukhang di nauubusan ng tao ang lugar na 'to.
At 11 p.m. sinubukang ayusin ang settings ng "for sale" (cash basis only, bawal ang utang) kong notebook.
In less than 10 minutes ayos na sya.


Day 2

Natupad ulit ang hibernation thoughts ko.
Tulog nga ako ala-una ng madaling araw kanina hanggang alas-dose ng tanghali ngayong araw.
Simple lang naman ang morning ritual ko.
Mag jingle alas-singko ng madaling araw.
Balik sa kama. Sleep mode ulit.
Gising again mga 6.30a.m.
Sinubukan kong mamalantsa pero may naplantsa na pala.
Balik sa kama for the third time. Tulog again.
Ay teka lang, mukhang hindi na productive tong araw na `to.
So nag desisyon na ako. Sinubukan kong buksan ang notebook ko.
At correct check! 100.0 Mbps nga siya!
Mga isang oras na akong enjoying dito at parang nararamdaman ko ng may rally ng nangyayari sa tiyan ko.
Kailangan nag mag timpla ng hot choco.
Lintek, mainit na Milo lang ito eh.
Bakasyon ka na, kain, tulog , tambay lang sa kwarto, wi-fi pa!
Re-heat ka lang food mo kung ayaw mong magluto.
Or on mo lang aircon kung ayaw mong gamitin ang ceiling fan!
Astig diba? Maingay nga lang ang mga lipad ng eroplano at mga tutubi dito.
Kada oras na ata `to.
But not bad. Pakialam ko sa traffic sa tower eh 100.0 Mbps ang supply ko dito. 24/7 operation ang hatid nito.
Sya, sya, kailangan ko nang kumain ng breakfast-and-lunch sa oras ng merienda.
Tsk. Tsk. Tsk. 100.0 Mbps duh!
Teka makaplantsa na nga muna at masubukan ulit ang binombang Glorietta!

Sandosenang sapatos

SAPATERO SI TATAY.

Kilalang-kilala ang mga likha niyang sapatos dito sa aming bayan. Marami ang pumupunta sa amin para magpasadya. Ayon sa mga sabi-sabi, tatalunin pa raw ng mga sapatos ni Tatay ang mga sapatos na gawang-Marikina.

Matibay, pulido, at malikhain ang mga disenyo ng kanyang mga sapatos.Paano mo ba naiisip ang ganyang istilo? Kay ganda!Siguro, dinadalaw ka ng musa ng mga sapatos at suwelas?Parang may madyik ang iyong kamay!Sa lahat ng papuri, matipid na ngingiti lamang si Tatay.

Tahimik na tao si Tatay. Bihirang magsalita.

LUMAKI AKONG KAPILING ang mga sapatos na gawa ni Tatay. Madalas ay kinaiinggitan ako ng mga kalaro at kaklase ko. Buti raw at sapatero ang Tatay ko. Lagi tuloy bago ang sapatos ko kapag pasukan, kapag pasko, kapag bertdey ko, o kung nakatanggap ako ng honors sa klase.

Ginagawan pa niya ako ng ekstrang sapatos kapag may mga tira-tirang balat at tela.Buti ka pa Karina, laging bago ang sapatos mo. Ako, lagi na lang pamana ng ate ko. Sa 'kin napupunta lahat ng pinagkaliitan n'ya, himutok ng isang kaklase.

Nasa Grade II na ako nang muling magbuntis si Nanay. Kay tagal naming hinintay na magkaroon ako ng kapatid. Sabi ng Lola ko, sinagot na raw ang matagal nilang dasal na masundan ako.

Naku, magkakaroon na pala ako ng kahati sa mga sapatos! Pero di bale, dalawa na kaming igagawa ni Tatay ng sapatos ngayon.Habang nasa tiyan pa si baby, narinig kong nag-uusap sina Tatay at Nanay.

Nagpa-check up ako kanina. Sabi ng doktora, babae raw ang magiging anak natin!Talaga! Kung babae nga, pag-aralin natin ng ballet. Gusto kong magkaanak ngballet dancer! Ngayon pa lang ay pag-aaralan ko nang gumawa ng mga sapatos na pang-ballet.

PERO HINDI LAHAT ng pangarap ni Tatay ay natupad. Nagulat kaming lahat nangmakita ang bago kong kapatid. Wala itong paa. Ipinanganak na putol ang dalawang paa!Nakarinig kami ng kung ano-anong tsismis dahil sa kapansanan ng kapatid ko.

Siguro raw ay binalak na ipalaglag ni Nanay ang kapatid ko kaya kulang-kulang ang parte ng katawan. Nilusaw raw ng mga mapinsalang gamot ang kanyang mga paa. Isinumpa raw ng mga diwata ng sapatos si Tatay dahil mahal na itong sumingil sa mga pasadyang sapatos. O baka raw ipinaglihi si Susie sa manika.

Nanay, bakit po ba walang paa si Susie?Nagkaroon kasi ako ng impeksyon anak. Nahawa ako ng German measles habang ipinagbubuntis ko pa lang ang kapatid mo. At iyon ang naging epekto, malungkot na kuwento ni Nanay.

Hindi na magiging ballet dancer ang kapatid ko. Malulungkot si Tatay. Araw-araw, ganun ang naiisip ko kapag nakikita ko ang mga paa ni Susie. Kaya pinilit ko si Nanay na muling pag-aralin ako sa isang ballet school (dati kasi, ayaw kong mag-ballet).

Pero...Misis, bakit hindi n'yo po subukang i-enrol si Karina sa piano, o sa painting, o sa banduria class? Hindi yata talagang para sa kanya ang pagsasayaw, sabi ng titser ko sa Nanay ko.Nalungkot ako. Hindi para sa aking sarili, kundi para kina Tatay at Susie, at sa mga pangarap na masyadong mailap.

SAKSI AKO KUNG paanong minahal siya nina Tatay at Nanay. Walang puwedeng manloko kay Bunso. Minsan, habang kami ay nagpipiknik sa parke, may isang mama na nakakita kay Susie.
Tingnan n'yo o, puwedeng pang-karnabal yung bata! turo nito kay Susie.

Biglang namula si Tatay sa narinig. Tumikom ang mga kamao. Noon ko lang nakitang nagsalubong ang mga kilay ni Tatay. Muntik na niyang suntukin ito.Ano'ng problema mo, ha?Mabuti't napigilan siya ni Nanay.Isang gabi, habang nakahiga kami sa kama, narinig kong kinakausap ni Tatay si Susie.

Anak, hindi baleng kulang ang mga paa mo. Mas mahalaga sa amin ng Nanay mo na lumaki kang mabuting tao at buo ang tiwala sa sarili. Masuyo niya itong hinalikan.Hindi tumigil si Tatay sa paglikha ng sapatos para sa akin. Pero napansin ko, kapag sinusukatan niya ang paa ko, napapabuntung-hininga siya. Pagkatapos ay titingin sa kuna.

Sayang, Bunso, di mo mararanasang isuot ang magagarang sapatos na gawa ni Tatay bulong ko sa kanya.

LUMAKI KAMI NI Susie na malapit ang loob sa isa't isa. Hindi naging hadlangang kawalan niya ng paa para makapaglaro kami. Marami namang laro na di nangangailangan ng paa. Lagi nga niya akong tinatalo sa sungka, jackstone, scrabble, at pitik-bulag. Ako ang tagapagtanggol niya kapag may nanghaharotsa kanya. Ako ang tagatulak ng wheelchair niya. Ako ang ate na alalay!Noon ko natuklasan na marami kaming pagkakatulad.

Parehong magaling ang aming kamay kaysa aming mga paa. Ako, sa pagpipinta. Siya, sa pagsusulat ngmga kuwento. At oo nga pala, si Tatay, kamay rin ang magaling sa kanya!

MINSAN, GINISING AKO ni Susie. Sabi niya, nanaginip siya ng isang pambihirang sapatos. Napakaganda raw nito sa kanyang mga paa.

May paa siya sa panaginip? gulat na tanong ko sa sarili.Maniwala ka, Ate, kay ganda ng sapatos sa panaginip ko. Kulay dilaw na tsarol na may dekorasyong sunflower sa harap!

Magbebertdey siya noon. At napansin ko, tuwing nalalapit na ang kanyang kaarawan, nananaginip siya ng mga sapatos.Ate, nanaginip na naman ako ng sapatos. Kulay pula ito na velvet at may malaking buckle sa tagiliran.

Binanggit din niya sa akin ang sapatos na kulay asul na bukas ang dulo at litaw ang mga daliri niya. Ang sapatos na puti na may kaunting takong at may ribbon na pula. Ang sapatos na yari sa maong na may burdang buwan at mga bituin. Ang sandalyas na parang lambat. Ang kulay lilang sapatos na maynakadikit na bilog na kristal sa harap.

Manghang-mangha ako sa kung paanong natatandaan niya maski ang pinakamaliliit na detalye ng mga sapatos - ang disenyong bulaklak, ribbon, butones, sequins, beads, o buckle. Inaangkin niya ang mga sapatos na 'yon.Ate, paglaki ko, susulat ako ng mga kuwento tungkol sa mga sapatos na napapanaginipan ko. Ikaw ang magdodrowing, ha??

PAGLIPAS PA NANG ilang taon, namahinga na si Tatay sa paglikha ng mga sapatos. Gumagawa na lamang siya ng sapatos para sa mga suking di matanggihan. Noong nagdaos siya ng kaarawan, niregaluhan ko siya ng isa kong painting na may nakapintang isang pares ng maugat na kamay na lumilikha ng sapatos. Binigyan naman siya ni Susie ng isang music box na may sumasayaw na ballet dancer.Pinasaya n'yo ang Tatay n'yo, sabi ni Nanay.Pagkatapos noon, naging masasakitin na siya. Labindalawang taon si Susie nang pumanaw si Tatay.

ISANG ARAW, HINDI sinasadya'y napagawi ako sa bodega. Naghahalungkat ako ng mga lumang sapatos na puwedeng ipamigay sa mga bata sa bahay-ampunan. Sa paghahalughog, nabuksan ko ang isang kahong mukhang matagal nang hindi nagagalaw. Naglalaman ito ng maliliit na kahon. Mga kahon ng sapatos na maingat na nakasalansan!Para kanino ang mga sapatos? May umorder ba na hindi nai-deliver?? tanong ko sa sarili.

Pero nang masdan ko ang mga pares ng sapatos na yon, nagulat ako. Taglay ng mga sapatos ang pinakamahuhusay na disenyo ni Tatay. Iba-iba ang sukat nito. May sapatos na pang-baby. May sapatos na pambinyag. May pang-first communion. May pangpasyal. May pamasok sa eskuwelahan. May pangsimba. May sapatos na pang-dalagita.

Lalo akong nagulat nang mabasa ang kanyang dedication sa nakasabit na papel:Para sa pinakamamahal kong si Susie, Alay sa kanyang unang kaarawanInisa-isa ko ang mga kahon. Lahat ng sapatos na nandoon ay para kay Susie. Diyata't iginagawa ni Tatay si Susie ng mga sapatos?

Para kay Susie, lugod ng aking buhay Sa pagsapit niya ng ikapitong kaarawanTaon-taon, hindi pumalya si Tatay sa paglikha ng sapatos sa tuwing magdaraos ng kaarawan si Susie! Sandosenang sapatos lahat-lahat.Handog sa mahal kong bunso Sa kanyang ika-12 kaarawan.

Napaiyak ako nang makita ang mga sapatos. Hindi ko akalaing ganun pala kalalim magmahal si Tatay. Binitbit ko ang sandosenang sapatos at ipinakitako kina Nanay at Susie.

H-Hindi ko alam na may ginawa siyang sapatos para sa yo, Susie. Namuo ang luha sa mga mata ni Nanay. Inilihim niya sa akin ang mga sapatos??A-Ate, ito ang mga sapatos na napanaginipan ko. Hindi makapaniwalang sabi ni Susie habang isa-isang hinahaplos ang mga sapatos.Ha??

Noon ko lang naalala ang mga sapatos na ikinukuwento ni Susie.Dilaw na tsarol na may dekorasyong sunflower sa harap. Kulay pulang velvet na may malaking buckle sa tagiliran. Asul na sapatos na bukas ang dulo at litaw ang mga daliri. Kulay puti na may kaunting takong at may ribbon na pula. Sapatos na yari sa maong na may burdang buwan at mga bituin.

Sandalyas na parang lambat. Kulay lilang sapatos na may nakadikit na bilog na kristal sa harap.Naisip ko, tinawid kaya ng pag-ibig ni Tatay ang mga panaginip ni Susie para maipasuot sa kanya ang mga sapatos?Hindi ko tiyak.Ang tiyak ko lang, hindi perpekto ang buhay na ito. Gaya ng hindi perpekto ang pagkakalikha sa kapatid ko. Pero may mga perpektong sandali. Gaya ng mga sandaling nilikha ni Tatay ang pinakamagagarang sapatos para kay Susie.

(This story won First Prize, Maikling Kathang Pambata in the 2001 Don Carlos Palanca Memorial Awards for Literature)

Hibernation thoughts

I'm thinking of trying to enjoy another view of Baguio or Bohol or at least just a taste of Malapascua Island in Visayas for March.

What does it mean to be in hibernation thoughts, I asked myself.

Perhaps have a 1 a.m. to 11 a.m. sleep and enjoy 10-hour development framework of my idle mind.

Not to mention getting up around 12 noon and lazily prepare your lunch that you would be having around government employees' prompt 3 o'clock merienda time.

Above all, leaving behind the Jun Lozada craze, Neri's forgetful mind, FG's needle therapy and the noble profession of the military and police's code of silence adhering their hear no evil, see no evil and say no evil slogan until the end of time.

But for now, I can only enjoy looking at paid advertisements of island hopping around Talicud Island, the promo airfare sale of the Cebu Pacific, PAL's swingaround discounted packages and the famous Church entrance notice that reads:

"Dear Parishioners. Please don't leave your bags, wallets and cellphones unattended. Others might think these are the answers to their prayers!"

Whaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah.

The province of Davao Oriental

They say: "Surf’s now up in Davao Oriental"

Seven years ago, Davao Oriental became known as the Philippines’ sunrise capital when locals and foreigners converged at the Pusan Point in Barangay Santiago in Caraga to witness the first millennium sunrise.

Today, the province, just three hours away from the Davao International Airport and Sasa wharf, is promoting its other side.

In September, the Department of Tourism-Southern Mindanao and provincial government launched the 1st Surf and Skimboarding Safari in Dahican Beach, one of the best white-sand beaches the capital city of Mati has to offer.



“This is a fabulous province. We are hoping that Davao Oriental will become the next favorite tourist destination. This is the best place for lovers of nature, culture and history,” Gov. Corazon Malanyaon said.

The DOT also launched “Baybay nato ni Bay” (This is our beach, pal), a coastal-management campaign designed to create environmental awareness among different communities.




Surfers and skimboarders are now common sights at the Dahican beach. George Plaza, the 34-year-old trainer of about 13 skimboarders, said they tried the sport two years ago.

“Dayo dayo lang mi pag nay competition sa ubang area. Ang uban pud sila gadayo diri sa amo,” he said (We went to places where there were competitions. But other people also came here.).
When a Japanese national saw their plight, he said, he donated five surf boards worth over P50,000 each.

Best waves and beaches



“He surfed with us. He said we had the potential, we had the best waves and best beaches for practice but we were not using the right surfboard,” Plaza said.

Plaza said most of those engaged in surfboarding and skimboarding were sons of local fishermen.
So, even if a skimboard cost only P1,000, they could not afford to buy it because their parents were only fisherfolk, he said.

Plaza said the boys were elementary and high-school students who practiced during weekends.
He said one of his trainees, 13-year-old Sonny Aporbo, a Grade 3 student already won in several surfing competitions. The youngest surfer in his team now is 9-year-old Jovec Monares, also a son of fisherman.

“Kana siya, walo na sila ka mag-igsoon. Gusto ra gyud skimboard. Bug-at pa ang board kaysa sa iya pero maayo nga bata, naa gyud talent,” Plaza said. (They are eight kids in the family. He really wants a skimboard. The board is bigger than him, but he is a good kid and has talent.)





Foreign visitors

Today, the province has at least three diving sites and one surfing site. Unknown to many, these sites are already frequented by foreigners and they may be the next top tourist and surfing destination in Mindanao.

Sonia Garcia, DOT-Southern Mindanao regional director, said the department was developing new destinations and new skimboarding and surfing sites.

“The coast here is very clean. Marunong mag-alaga ang mga tao sa coastal areas nila dito sa Mati. We hope that this will be the next tourist destination. We have great places to dive and surf here,” she said.

“People can visit this place. If they want to stay on a weekend, we have the best beach. We also have the Carmelite Monastery,” Garcia said.



The Carmelite Monastery in Barangay Matiao is a good place to visit during Holy Week. José Barcena has sculpted the mysteries of the Holy Rosary for the 16-hectare monastery.


First resort

Garcia said a local Mati businessman, Efren Dupa, had also constructed in Barangay Badas the first 50-room coastal resort in Davao Oriental.

Dupa said, “Gwapo atong mga dagat diri. Daghang mabisita nga gwapong lugar. Diri sa resort they can try fishing. We have bangus and dangit. We also have floating cottages.” (Our beach is nice and guests can also visit many other nice places. Here in the resort they can try fishing.)

Garcia said, with the new resort, Mati would be attracting more visitors. “It is a boost for Mati.

Hopefully in the next few days or weeks, tourists will now be coming,” she said.

The province’s famous attractions also include Pujada Bay, Wason House, 17th-century Caraga Church, Cape of San Agustin, San Agustin Altar Cave, Mandaya Village, Tuboran Muslim Village, Menzi Tourism Complex, Provincial Capitol Park, Aliwagwag Falls in Cateel, Sleeping Dinosaur Peninsula, Calapagan Hotspring, Sigaboy Island, Mt. Hamiguitan Bonsai Forest in San Isidro town, Pujada Island, Waniban Island, San Victor Island and Lake Diomabok.

The evolution of Kitoy

Ang encounter ni Kitoy

This a story about a passenger and an Army solider at the bus terminal in Ecoland, Davao City. This is not a fairy tale story nor a fable. Maybe, fable in some ways because there are characters in this story who are animals in their own way.

Sundalo: “Abi, dalha na dire bag mo.”

Traveler: “Sir, camera na ha?” (Pina bira gamay ug mejo di maayo paggunit sa bag)

Sundalo: “Buy-i ba kay tanawon ko!” (mejo taas boses)

Traveler: Hinay lang ba kay camera na! (mejo syagit pud pasahero kay camera gud pero di gyud nya buy-an ang bag kay naa gud camera )Samtang daghan pa yawyaw ang sundalo ug di na sad maayo tinan-awan sa pasahero, iyahang gikuot ang Canon 17-35mm L na lens . Nakuyawan ang pasahero kay murag feeling sa sundalo baso lang nga naa beer. Hay sus, manong, ug nahulog to, di kabayad tatlo ka bulan mo na sweldo ato bords.

Sundalo: Abrihi ba kay tanawon nato kay camera man kaha! (taas na sad boses na pa-astig ang dating)

Traveler: Hinay lang lagi kay camera na! (kay iya man murag gina ukay na murag kamatis samtang di gyud buy-an sang pasahero ang iya bag kay camera gud. hadlok lang sya ma-tilt gamay kay kung madisgrasya, di pa kabayad ang sundalo..ma tenk u and sorry na lang ang lens)

Sundalo: Unsa man ka, abi mo ignorante ko??!! (syagit sa sundalo)

Traveler: Gina hadlok nimo ko?! wala ko nahadlok nimo. Gina ingnan ka lang na hinay-hinaya kay camera ikaw pa masuko. Abi mo nahadlok ko nimo?! (Sabay sarado sa bag ug nilakaw)
Nitindog ang sundalo ug mi-ingon: “Unsa man, ka minos ka nako?!!?” taas gyud iya boses. Lakaw lang ang pasahero sabay tutok sa sundalo.

Traveler: “Hello, tenyente..anak ni Boy. Naay imo tao dire sa terminal na arrogante. Wala man na unsa ako camera pero di lang ko ganahan the way nya handle it. Abi nya siguro kamatis lang ni dala nako.”

The lieutenant told the traveler to have him talk to the soldier. But the soldier refused to talk to his officer even if the traveler told him that it’s his superior. ” Sa HQ na lang mi kita, didto ta kita,” ingon sa sundalo sa traveler.

But the story did not end there… As the traveler went back to Davao City after an hour, he went straight to the office of his friend kay uban sila adto sa Task Force Davao HQ kay naa pud diay reklamo ang iya friend. Halos pareho ra, mga arrogant na TF Davao nga naa sa terminal. Ug didto man pud nilabay ang bus, so didto na sad nanaog ang traveler dala ang iyahang kamatis ay ang camera diay.

Pag-abot nilang duha sa TF Davao headquarters sa Ecoland, nangayo pasaylo si tenyente kay naulaw sya sa gibuhat sa iyahang tao. Ingon sa biktima na wala man to kaso unta kung nakiusap lang sya ug tarong kay mag inspection siya. Wala man to kaso unta kung maayo ang pag approach nya sa pasahero. Unsaon ta man kay sya pa man isog?

Pero nasabonan na sa tenyente tong iyahang tao na arogante kay aside pa sa pagka arogante pa sya sa pasahero, iya ba gi-isnab ang selpon sa pasahero na gi-offer aron storyahon sya sa iyang opisyal. So, magpalit pa to sabon ang tenyente unya kay manglaba gyud tong sundalo unya.

Sa dihang gidala na sa sulod sa TF Davao office kay para daw mas formal ang reklamo. Kelangan gyud daw mag narrate sa nahitabo, gusto sa opisyal na babae na madunggan sad ang side sa pasahero.

Sus, unsaon ta man kay di man diay sya kasabot ug Bisaya. Namroblema ang ang pasahero kay mas lami man gyud mag re-enact na Bisaya or Ilonggo gyud bords. Ingon sa mga opisyal tagalogin mo lang gyud kay di gyud daw sila kasabot sa Bisaya.

Ah, wala lami ang re-enactment kay mas lingaw gyud to unta kung Bisaya bah. Nagkalisud ang pasahero oi. Kapoi gyud mag Tagalog. Lisud man sad mag Ingles kay wala gyapon feelings. Mao, to ningkamot gyud ang pasahero na ma-narrate in Tagalog pero nagka guliyang gyud.

Gipatawag tong sundalo aron mahusay ang probema. Pero wa gyud nagpakita maski pag gi-ingnan na stay-put kay naay nag-reklamo nimo, nawala gyapon. Murag halata gyud sa babae na opisyal na masabonan na gyud sya kay niabot direkta sa iyang hari-hari na wala ni-agi sa iyaha kay iyaha man diay to tao. So iyaha gyud to command responsibilty.

Nakahibalo na sad diay ang sundalo na arrogante na naa syay cliente pagka-gabii kay nanawag diay ila hari-hari para imbestigahan. Mao to na nagkaguliyang sad sila kay nakaabot naman diay sa ilahang hari-hari.

Pasahero: “We understand your job, we understand the security procedures that every passgenger has to undergo before boardingthe bus. Pero sana wag naman ganun na napaka-arrogante. Kung nakiusap sya ng maayos, wala namang problema. Ang ayaw ko doon was, tumayo sya sa upuan nya at sinundan ako for about 2-3 steps away from his post.”

(Nagkalisud sa iningles ug tagalog ang pasahero oi. Abi nyo lalim, mayo na lang gani wala gisabayan tagaktak sa typwriter.)

Babae na kauban sa pasahero: “Ako pud biktima sad ko anang ka arogante diha sa terminal. Gi-ingnan nga dili ukayon kay kapoi ayos ana.Unya kay gi ukay nya, tapos singkahan pa nya ko na dili daw nila trabaho mag-arrange. Maayo ba na?”

Sundalo na babae: “Sa asa diay mo sir, mam? ( Samtang naa isa ka tenyente sad na sige lecture na murag bag-o ra ka sugakod ug checkpoint o di kaha basin tan-aw nya sa duha ka bisita murag mahuraw gyud nila)

Traveler:“Ah, ako si Keith Bacongco of Business Mirror”

Babae na kauban sa traveler: “Ako pud si Joselle Badilla sa Philippine Daily Inquirer.”

Pero at least nakabalo sila side sa pasahero. Matud pa sa ilang hari-hari na wala sad didto, pero nag text lang kanamo na: “Whatever his story his I will reassign him. Di na muna sya sa terminal. Thanks for your feedback. ”

Kani man gud na sitwasyon, pauna-unahay lang na eh. If you want that soldier to earn my respect, he shouldn’t have done it that way. In fact, I was the one who offered my bag for inspection. But even the way he approached me was already wrong.

Unsaon na lang tong uban na wala gyud guts mag complain? Unsaon na lang tong mga ordinaryo na mga pasahero diha? Although dili man tanan mga sundalo ana, naa man sad uban na maayo man mag approach sa mga pasahero. Kani na panghitabo, usahay ra ni sa usa ka bulan. Usahay wala pa gyud gani. Maayo unta kung ana permi bah.

Ug abi nya siguro mahuraw nya ko sa kadako nya ug kadako sa boses nya, no no man! Naniguang na ko ug kober anang mag sundaloha mo, mayo lang gani wala sad ko na warshock. Kabalo na ko sa katag nyo. Abi man gud nya siguro itoy-itoy lang ko na dala-dala ug kamatis aw camera diay…Pitbull ni bords, pitbull!